جمعیت زنبورهای عسل روز به روز در حال کاهش است. فاکتورهای زیادی در بروز این مشکل دخیل هستند: از بین رفتن محل زندگی و مصرف بیرویهی سمهای کشاورزی و آفتکشها. در هفتاد سال گذشته، 97 درصد سطح پوشش گلهای وحشی از بین رفته است. به این مساله کاهش جنگلها و مراتع را هم اضافه کنید. تمامی این مشکلات به علت روشهای مدرن کشاورزی به وجود آمدهاند. بنابراین زنبورها بدون گل و بدون سرپناه ماندهاند. زنبورهای ما گرسنه، بیخانمان و در حال مرگ هستند.
بحثهای بیشماری دربارهی مصرف آفتکشها در کشاورزی در جریان است. در سال 2013، ممنوعیت گسترده بر ضد مصرف سه نوع از سموم نئونیکوتیناید تصویب شد. این سه آفتکش به صورت گسترده در مزارع استفاده میشد و به شدت به زنبورهای عسل آسیب میرساند.
اما صنعت قوی و قدرتمند تولید سموم و آفتکشهای کشاورزی هم بیکار ننشستند. خوشبختانه همپای آنها، مدافع این طرح هم با انجام مطالعات گسترده، شواهد قوی بسیاری دال بر خطرناک بودن این سموم ارائه میدهند.
در ژوئن 2014، تحقیقات گسترده و دامنهداری روی تاثیرات آفتکشها صورت گرفت. نتیجهی این تحقیقات به وضوح نشان داد که این مواد شیمیایی «آسیب جدی و جبرانناپذیری بر روی گونههای حبات وحش» میگذارد و همین امر یک علت مهمِ کاهش جمعیت زنبور عسل است.
خبر خوب اینکه در سال گذشته کمپین گستردهی اطلاعرسانی دربارهی خطرات آفتکشهای کشاورزی به راه افتاد. هر کسی هم اکنون میتواند صدایش را به این کمپین اضافه کند. بهترین کمک انجام اقدامات عملی در این راستاست. چطور؟ تا میتوانیم گل بکاریم. هر گلی میتواند مفید باشد. در باغچه خانهتان، در گلدانهای پشت پنجره و در خیابانها. با کمک یکدیگر ما میتوانیم فضاهای سبزی که زنبورها برای ادامهی حیات به آنها نیاز دارند را باز گردانیم. از همین الان شروع کنیم.