زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی

زنبورهای عسل ، حشرات پول ساز بزرگی برای صنعت کشاورزی در ایالات متحده هستند .

این حشرات اجتماعی و سخت کوش شش محصول کندو شامل : عسل ، گرده گل ، ژل رویال ، موم ، بره موم و سم تولید می کنند

که همه اینها برای اهداف مختلف تغذیه ای و دارویی توسط انسان ها جمع آوری و استفاده می شوند .

البته عسل مشهورترین و مهمترین محصول کندو است .

طبق آمار ملی وزارت کشاورزی در ایالات متحده آمریکا ، زنبورهای عسل در سال 2016 حدود 74 میلیون کیلوگرم عسل تولید کرده اند .

با در نظر گرفتن قیمت حدودی 4.58 دلار برای هر کیلوگرم عسل ، ارزش این مقدار عسل تقریبا 339 میلیون دلار است .

پس از عسل ، موم از نظر اقتصادی دومین محصول مهم کندو است .

تجارت موم به دوره یونان و روم باستان و نیز به قرون وسطای اروپا مربوط می شود

که این ماده ، واحد تجارت برای مالیات و سایر اهداف اقتصادی بوده است .

امروزه بازار این ماده همچنان قدرتمند است .

موم برای ساخت شمع و به عنوان ماده ای از مواد اولیه در آثار هنری هنرمندان و پرداخت های چرمی و چوبی محبوب است .

صنعت داروسازی از این ماده به عنوان ماده اتصال دهنده ، مکانیزم آزاد سازی و حامل دارویی استفاده می کند .

موم نیز یکی از رایج ترین مواد در لوازم آرایشی است .

ایالات متحده یک تولید کننده اصلی موم خام و همچنین یکی از تامین کنندگان جهانی موم تصفیه شده است .

اما اهمیت زنبورهای عسل برای کشاورزی ، به هیچ وجه مربوط به محصولات کندو نیست .

مورد حائز اهمیت برای کشاورزی ، گرده افشانی محصولات است .

ارزش افزوده این کار زنبورهای عسل در صنعت کشاورزی ، بین 10 تا 20 برابر ارزش کل عسل و موم تولید شده برآورد می گردد .

در حقیقت گرده افشانی زنبورهای عسل حدود 15 میلیارد دلار ارزش افزوده دارد .

زنبورهای عسل مانند اسکناس های دلاری پرنده ای هستند که بر فراز مزارع کشاورزی ایالات متحده پرواز می کنند .

متأسفانه ، یک بیماری گسترده باکتریایی به نام زنبور مرگی (مرگ گله ای زنبورها) در آمریکا ، در حال نابود کردن کل کلنی های زنبورهای عسل است .

اما خوشبختانه اداره غذا و داروی آمریکا ، مصرف سه نوع آنتی بیوتیک را برای کنترل این بیماری ویرانگر زنبور عسل تایید کرده است .

در این مقاله از وب سایت مدا با زندگی زنبور عسل و بیماری زنبورمرگی بیشتر آشنا شوید .

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی

زیست شناسی گرده افشانی

گرده افشانی برای تقریباً 250،000 گونه گیاه گل دار که به انتقال گرده گل از بساک گل به کلاله بستگی دارد ، حیاتی است .

بساک بالاترین قسمت پرچم گل ، به عنوان بخش نر در تولید مثل است .

پرچم گل هم که به طور معمول از چهار کیسه گرده تشکیل می شود ، گرده را تولید و آزاد می کند .

کلاله در بخش بالای گل ، به عنوان بخش مادگی تولید مثل ، در ماده چسبنده ای پوشانده شده و دانه های گرده را گرفته و به دام می اندازد .

بسته به نوع گیاه ، انتقال گرده از بساک به کلاله توسط باد ، جاذبه زمین ، آب ، پرندگان ، خفاش ها یا حشرات صورت می گیرد .

بعضی از گیاهان مانند درختان کاج و ذرت ، گرده سبکی تولید می کنند که به راحتی در اثر وزش باد حرکت می کنند .

گیاهان دیگر گرده های چسبناک و سنگین تری تولید می کنند که توسط باد از گلی به گل دیگر منتقل نمی شوند .

بنابراین ، این گیاهان برای انتقال گرده خود به منظور تولید مثل ، از عوامل دیگری مثلا حشرات کمک می گیرند .

به محض ورود حشره ای مانند زنبور عسل به یک گل ، آن حشره با گرده های موجود

در قسمت خارج از بساک تماس پیدا کرده ، آن را برداشته  و به کلاله منتقل می کند .

گاهی اوقات، دانه های گرده فقط باید به کلاله همان گل یا گل دیگری روی همان گیاه برسند .

اما غالباً گرده باید به کلاله گل روی گل دیگری (اما از همان گونه گیاهی) برسد .

 

 

غذای زنبورهای عسل

زنبورهای عسل گیاه خوار هستند .

شهد و گرده های جمع آوری شده از گیاهان گلدار ، غذای اصلی آنها به حساب می آید .

زنبورهای عسل شهد را برداشت می کنند و مایع قندی را به عسل که منبع اصلی کربوهیدرات حشرات است ، تبدیل می کنند .

عسل انرژی لازم برای پرواز ، نگهداری کلنی و فعالیتهای روزمره را برای زنبورها فراهم می کند .

گرده ، که اغلب ” نان زنبور عسل ” هم نامیده می شود ، منبع اصلی تامین پروتئین برای زنبورها است .

گرده همچنین اسیدهای چرب ، مواد معدنی و ویتامین ها را در اختیار زنبورهای عسل قرار می دهد .

پروتئین موجود در گرده برای رشد کندو و رشد زنبورهای جوان ضروری است .

بسته به فصل ، آب و هوا و در دسترس بودن شکوفه های شهد دار و پر از گرده

اندازه کلنی زنبور عسل از 10،000 تا 100،000 زنبور عسل متفاوت است .

یک کلنی با اندازه متوسط ، متشکل از حدود 20،000 زنبور عسل ، سالانه حدود 57 کیلوگرم گرده جمع آوری می کند .

زنبورهای عسل گرده ها را در ساختارهای خاصی در ساق های عقب پای خود به نام ” سبد گرده ” حمل می کنند .

یک زنبور عسل می تواند مقدار گرده ای به سنگینی حدود 35 درصد از وزن خود را به کلنی بیاورد .

یک زنبور عسل کارگر در هر روز ، 12 بار یا بیشتر از کندو بیرون می رود و از چندین هزار گل تغذیه می کند .

در این پروازها که برای جستجوی غذا انجام می شود ، زنبور عسل می تواند بین سه تا هشت کیلومتر از کندو فاصله بگیرد .

اگرچه زنبورهای عسل گرده گل های مختلف را جمع می کنند

اما هر زنبور عسل در هر پرواز ، خود را تنها به یک گونه گیاهی محدود می کند .

او فقط گرده یک نوع گل را جمع آوری می کند و به کندو می آورد .

زنبورها بشقاب های غذای آمریکایی ها را پر می کنند

زنبورهای عسل و اکثر محصولاتی که در ایالات متحده کاشته می شوند ، بومی نیستند .

محصولات کشاورزی و زنبورهای عسل در مناطق دیگر کره زمین تولید شده و توسط مهاجران اروپایی به آمریکا آورده شده اند .

اطلاعات به دست آمده ، حاکی از آن است که اولین کلنی های زنبورهای عسل

در اوایل سال 1622 از انگلستان به مستعمره ویرجینیا آمده اند .

امروزه تولید تجاری بیش از 90 محصول به گرده افشانی زنبورعسل متکی است .

از حدود 3600 گونه زنبور عسل كه در آمریكا زندگی می كنند

زنبور عسل خاصی (با نام علمی Apis mellifera) متداول ترین گرده افشان به شمار می آید

و او را به مهمترین زنبور عسل در كشاورزی تبدیل می كند .

حدود یک سوم از مواد غذایی که مردم آمریکا مصرف می کنند ، از محصولاتی تهیه می گردد

که توسط این زنبورهای عسل گرده افشانی می شوند .

سیب ، خربزه ، کدو تنبل ، کدو ، کلم بروکلی و بادام فقط چند مورد از این محصولات هستند .

بشقاب های غذای آمریکایی ها بدون وجود زنبورهای عسل زحمتکش ، کاملاً خالی خواهد ماند .

زنبور عسل های کارگر متعدد ، زنبورهای نر زیاد با تنها یک ملکه

کلنی زنبور عسل ، یک جامعه کاملاً سازمان یافته است که از سه نوع زنبور بزرگسال تشکیل شده است

کارگران ، نر ها و تنها یک ملکه که هرکدام دارای نقش های خاص خود هستند .

زنبورهای ماده از نظر جنسی تکامل یافته نیستند و در شرایط طبیعی کندو تخمگذاری نمی کنند .

زنبورهای کارگر ، همانطور که از اسمشان هم مشخص است ، کارگران کندو هستند

تمام کارهای لازم برای نگهداری و محافظت از کلنی و مراقبت از زنبورهای جوان را انجام می دهند .

علیرغم اینکه زنبورهای کارگر از نظر جسمی خیلی کوچک هستند

اما از نظر تعدادی ، در هر کلنی بیشترین تعداد را دارند

به طوری که تقریباً همه زنبورهای یک کلنی را تشکیل می دهند .

طول عمر یک زنبور عسل کارگر از شش هفته در فصل تابستان تا چهار الی نه ماه در فصل زمستان ، متغییر است .

زنبورهای نر کلنی وظیفه جفت گیری با ملکه را دارند .

زنبورهای عسل نر ، پس از جفت گیری فوراً از بین می روند .

تعداد آنها در کلنی از چند صد تا ، تا چند هزار تا متفاوت است و معمولاً فقط در اواخر فصل بهار و تابستان وجود دارند .

ملکه هم به عنوان تنها فرد تولید مثل کننده در کلنی ، وظیفه تخمگذاری را به عهده دارد .

او با چندین زنبور نر جفت می شود و در کل زندگی اش بارور می ماند .

ملکه چند سال عمر می کند و طول عمر متوسط ​​او بین دو تا سه سال است .

هنگامی که او می میرد یا بهره وری اش کاهش می یابد ، زنبورهای کارگر یک ملکه جدید تربیت می کنند .

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی

کندوها و نوزادان زنبور عسل

زنبورداری به معنی پرورش و مراقبت از کلنی های زنبور عسل توسط انسان ها است .

زنبورداران کلنی های خانگی خود را در کندوهای ساخته شده توسط دست بشر نگهداری می کنند

که این کلنی ها در یک محوطه یا ” حیاط زنبور ” نگهداری می شوند .

مولفه اصلی سازه کندو ، یک شانه مومی است که درون یک قاب پلاستیکی یا چوبی معلق است .

زنبورهای کارگر شانه را با استفاده از موم، ماده ای که توسط چهار جفت غده در زیر شکم آنها تولید می شود ، می سازند .

این هشت غده ویژه ، قند موجود در عسل را به یک ماده مومی شکل تبدیل کرده و به صورت مایع ترشح می کنند

که این ماده پس از قرار گرفتن در معرض هوا به موم های تخت و سفت تبدیل می شود .

زنبورها با استفاده از خارهایی که روی پاهای میانی آنها قرار دارد ، فلس های مومی را از شکم خود جدا می کنند .

زنبورها فلس ها را در دهان خود گذاشته و در حین جویدن موم ، ترشحات بزاقی خود را برای نرم شدن به آن اضافه می کنند .

سپس آنها از این موم قابل انعطاف برای ساختن سلولهای شش ضلعی شانه استفاده می کنند .

زنبورها در سلول های مومی شش ضلعی در شانه ،

عسل و گرده ذخیره می کنند و نوزادان خود را نیز در این سلولها نگهداری می کنند .

عموما رشد این حشرات شامل سه مرحله است : تخم ، لارو و شفیره .

در مرحله اول ، ملکه در هر سلول یک تخم می گذارد .

در زمان اوج تولید مثل در بهار و اوایل تابستان ، او ممکن است روزانه 1500 تخم بگذارد .

تخم های بارور شده به زنبورهای زن کارگر تبدیل می شوند .

تخم های نابارور به زنبورهای نر تبدیل می شوند .

نوزادان پس از سه روز از تخم بیرون می آیند تا تبدیل به لارو شوند .

مرحله لارو بودن ، مرحله رشد سریع است .

لاروها در حالی که هنوز درون سلول مومی خود هستند ، توسط زنبورهای پرستار تغذیه می شوند .

هنگامی که لارو چند روزه می شود ، زنبورهای کارگر سلول را با روکش مومی می بندند .

یک لارو سالم تپل است و رنگ آن سفید مرواریدی با ظاهری براق است .

در طی مرحله شفیرگی یا استحاله ، لارو به یک زنبور بالغ تبدیل می شود .

این دگردیسی در سلول مسدود رخ می دهد .

یک شفیره سالم در اوایل دوره رشد خود ، حتی اگر ویژگی های زنبورهای بزرگسال را هم داشته باشد ، سفید و براق باقی می ماند .

بسته به نوع زنبورعسل ( کارگر ، زنبور نر یا ملکه ) ، یک زنبور بین 7 تا 14 روز پس از بسته شدن سلول ، از آن خارج می شود .

زنبورداران با مشاهده الگوهای پرورشی می توانند سلامت نوزادان زنبورعسل خود را ارزیابی کنند .

الگوی نوزادان سالم کارگر ، فشرده با تعداد کمی سلول خالی است .

رنگ درب سلولها ، قهوه ای نیمه روشن ​​و محدب است و هیچ سوراخی ندارد .

نوزادان سالم نر ، به طور معمول در بخش های اطراف حاشیه شانه قرار دارند .

جمعیت زنبورهای عسل در ایالات متحده ، به دلیل قرار گرفتن در معرض تهدیدهای متعدد ، در حال کاهش است .

این تهدیدات شامل انگلهایی مانند کنه واروآ ، قرار گرفتن در معرض آفت کش ها ، اختلال فروپاشی کلنی و بیماری های باکتریایی آمریکایی است .

بیماری زنبورمرگی آمریکایی

وقتی زنبورداران واژه زنبورمرگی را می شنوند ، به شدت نگران می شوند .

این بیماری ، یک بیماری جدی عفونی در جمعیت زنبورهای عسل است

که در سراسر جهان یافت می شود و یکی از بیماری های گسترده ای است

که روی نوزادان زنبور عسل تأثیر می گذارد و از مخرب ترین آنها است .

این بیماری هیچ خطری برای سلامتی انسان ندارد اما باعث از بین رفتن لاروهای زنبور عسل می شود .

شیوع شدید این بیماری می تواند کل کلنی را تضعیف کند یا آن را از بین ببرد .

زنبورمرگی آمریکایی روی مراحل رشد لارو و شفیره تاثیر می گذارد اما با زنبورهای بزرگسال کاری ندارد .

لاروهای جوان ممکن است حلقه ای شکل شوند ، در سلول های محصور نشده فرور روند و پس از آن به سرعت بمیرند .

زنبورهای کارگر این لاروهای مرده را از بین می برند و سلولها را خالی می کنند .

اغلب اوقات هم مرگ لاروها پس از بستن درب سلول ها انجام می شود .

درپوش سلول هایی که حاوی لاروی بیمار است مرطوب و تیره است .

با جمع شدن بدن لارو مرده ، درپوش به درون سلول کشیده می شود و باعث می شود

که درپوش سلول که محدب بود ، به حالت مقعر در آید .

هنگامی که زنبورهای کارگر یک لارو مرده و آلوده را در یک سلول در بسته که درب آن مقعر شده است ،  پیدا می کنند

درپوش را سوراخ می کنند و لارو بیمار یا مرده را از داخل آن سلول خارج می کنند .

اگر مرگ زنبور در مرحله شفیرگی اتفاق بیفتد ، بعضی مواقع رشته هایی از زبان شفیره مرده بیرون می زند و در سراسر سلول گسترش می یابد .

این رشته های برجسته حتی پس از پوسیدگی سایر اندام شفیره نیز باقی می ماند .

اگرچه این اتفاق به ندرت دیده می شود

اما تشکیل این رشته ها یکی از مشخص ترین نشانه های زنبورمرگی آمریکایی است .

هنگام مرگ ، رنگ سفید مرواریدی و براق شفیره به سفید مات تبدیل می شود .

رنگ سفید به تدریج به قهوه ای روشن و سپس کاراملی و در آخر به رنگ قهوه ای تیره یا تقریباً سیاه رنگ در می آید .

نوزاد زنبور عسل در حال پوسیدگی، نرم و چسبناک است .

یكی از علائم زنبورمرگی آمریكایی كه فقط در نوزادان پوسیده دیده می شود ، ” چسبناکی” است .

هنگامی که یک میله نازک به بدن لارو پوسیده وارد شده و به آرامی از آن خارج شود

باقی مانده لارو چسباک به نوک میله می چسبد

می تواند به صورت رشته رشته و به رنگ قهوه ای از سلول خارج شود .

این روش که توسط زنبورداران برای ارزیابی بیماری استفاده می شود ، آزمون ” چوب کبریت ” یا ” کشش ” نام دارد .

این آزمون احتمالاً بهترین روش برای تشخیص در این زمینه است .

با این حال در برخی موارد، بقایای لارو نسبتاً آبکی است و باعث می شود که نتیجه آزمایش ، منفی ارزیابی شود .

حدود یک ماه یا اندکی بیشتر از چسبناک شدن لارو ، بدن لارو خشک و جمع می شود

فلس های سفت به رنگ قهوه ای تیره یا سیاه روی آن ایجاد می شود .

این فلس ها که شکننده هم هستند ، محکم به قسمتهای پایین سلول می چسبند

حاوی میلیاردها هاگ هستند که به راحتی پخش می شوند .

این باکتری ها می توانند در هر لارو آلوده ، بیش از یک میلیارد هاگ تولید کنند .

این هاگ ها بیماری زا هستند و متأسفانه در برابر گرما و مواد شیمیایی بسیار مقاوم هستند .

آنها همچنین می توانند سالها در در عسل، موم و تجهیزات کندو زنده بمانند .

زنبورهای پرستار می توانند با تغذیه عسل یا نان زنبور عسل پر از هاگ ، بیماری را به بدن لاروهای جوان منتقل کنند .

همچنین لاروها می توانند در اثر هاگ های باقی مانده در سلولهای خود آلوده شوند .

وقتی زنبورهای کارگر فعال در کندو ، لارو مرده را از سلولها بیرون می برند، هاگ را در کل کندو پخش می کنند .

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی

این بیماری به سرعت توسط موارد ذیل به کلنی های دیگر در منطقه گسترش می یابد:

زنبورهای سارق :

کلنی های ضعیف و آلوده به بیماری زنبورمرگی ، هدف های خوبی برای زنبورهای سارق از کلنی های قوی نزدیک به شمار می آیند .

سارقین نان عسل یا عسل آلوده را از کلنی آلوده می دزدند و هاگ های بیماری زا را به کلنی خود برمی گردانند .

ممکن است زنبورداران در هنگام کار با کندوهای خود ، کلنی های دیگر را در معرض عسل یا تجهیزات آلوده قرار دهند .

 ترک گله ای زنبورهای عسل کارگر برای ساختن کلنی جدید:

این زنبورها کلنی اولیه خود را ترک می کنند تا کلنی جدید خود را در مکان دیگری راه اندازی کنند .

اگر کلنی اولیه آلوده باشد ، این زنبورها مقداری از هاگ های بیماری زا را با خود به مکان جدید می برند .

کلنی آلوده به بیماری زنبور مرگی آمریكایی دارای سلول های خال خالی و نامنظم است .

این شکل ظاهری نامنظم و خالدار به دلیل اختلاط سلولهای حاوی نوزادان سالم

نوزادان بیمار و سلول های بدون نوزاد درون شانه مومی است .

سلول های سالم دارای یک پوشش کمی بیرون زده و کاملاً بسته هستند .

سلول های بیمار ممکن است بدون درب و حاوی بقایای لارو باشند .

یا شاید هنوز بسته باشند اما دارای پوششی تو رفته و سوراخ شده هستند .

سلول های خالی نتیجه باز کردن درپوش سلولهای حاوی لارو بیمار و از بین بردن لاروهای مرده توسط زنبورهای کارگر است .

بقایای نوزادان ازبین رفته نیز به صورت تکه تکه در برخی سلولها مشاهده می شود .

زیرا بقایای لاروها از حالت اولیه رشته رشته خشک نشده

تا حالت کاملا خشک شده و چسبیده به پایین سلول های باز ، متفاوت است .

تکه تکه بودن اجساد لاروها به زنبوردار هشدار می دهد

که کلنی ناسالم است و اگرچه دیدن این وضعیت ، دلیل محکمی برای وجود بیماری زنبورمرگی آمریکایی نیست

اما سوء ظن این بیماری را افزایش می دهد .

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی و کنترل زنبورمرگی آمریکایی

تنها اقدام کنترلی سنتی برای زنبورمرگی آمریکایی ، کشتن همه زنبورهای عسل

کلنی آلوده و سپس سوزاندن زنبورهای مرده و کندوهای متعلق به کلنی است .

از بین بردن شانه موم بسیار مهم است زیرا به غیر از زنبورها ، شانه ها هم ناقل هاگ های بیماری زا برای لاروها هستند .

با توجه به قیمت بالای تجهیزات زنبورداری ، سوزاندن کل کلنی های زنبور عسل و مواد کندوی آنها بسیار پر هزینه است .

زنبورداران به جای کشتن زنبورها و سوزاندن کلنی های زنبورهای عسل ، برای کنترل این بیماری می توانند

به یک دامپزشک مراجعه کنند تا به کمک او زنبورمرگی آمریکایی را بوسیله آنتی بیوتیک مهار کنند .

این آنتی بیوتیک ها هاگ ها را از بین نمی برند اما از تکثیر باکتری جلوگیری می کنند .

برای دهه ها داروی اکسی تتراسیلین ، تنها آنتی بیوتیک مورد تأیید سازمان غذا و دارو برای کنترل زنبورمرگی آمریکایی بود .

اما در اکتبر 2005 ، سازمان غذا و دارو دومین آنتی بیوتیک را با نام تایلوزین تارتارات برای کنترل این بیماری تأیید کرد .

داروی هیدروکلراید لینکومایسین ، سومین آنتی بیوتیک تصویب شده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا ، در ماه مارس 2012 مجوز گرفت و

جدیدترین دارویی است که به مهار زنبورمرگی آمریکایی کمک می کند .

مطالعاتی هم برای حمایت از تأیید این دارو توسط دو آزمایشگاه تحقیقاتی زنبور عسل  یکی در مریلند و دیگری در تگزاس انجام شد .

برچسب های هر محصول مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان زنبورمرگی آمریکایی

شامل دستورالعمل های خاصی برای نحوه مخلوط کردن و استفاده دارو در کلنی های زنبور عسل است .

به طور کلی آنتی بیوتیک با مقدار مشخصی از شکر یا پودر قند مخلوط می شود

سپس به عنوان محلول قندی یا به صورت پودری به کندو تغذیه می شود .

زنبورداران باید جزئیات درمان زنبورمرگی را با دامپزشک معالج در میان بگذارند .

زنبورهای عسل مخلوط آنتی بیوتیک قندی را مصرف می کنند و زنبورهای پرستار هم هنگام تغذیه لاروها ، دارو را به آنها می خورانند .

این دارو در فصول بهار یا پاییز و قبل از شروع برداشت عسل ، جهت جلوگیری از آلودگی عسل تولیدی تجویز می شود .

بسته به آنتی بیوتیک خاص مورد استفاده ، طول درمان باید حداقل 4 الی 6 هفته قبل از شروع برداشت اصلی عسل انجام شود .

زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی و تغییرات اخیر نظارتی

در گذشته زنبورداران می توانستند بدون نظارت دامپزشک و بوسیله آنتی بیوتیک ،

بیماری زنبورمرگی آمریکایی را در کلنی های خود درمان کنند .

در آن زمان این داروها بدون نیاز به نسخه پزشک در دسترس بودند .

با این حال از اول ژانویه 2017 ، زنبورداران باید برای تهیه این داروها ، نسخه دامپزشک را ارائه کنند .

زیرا اکنون این داروها فقط با در دست داشتن نسخه از طرف دامپزشک مجاز قابل دستیابی هستند .

این تغییر نظارتی ، بخش مهمی از استراتژی کلی سازمان غذا و دارو در آمریکا است

برای ترویج استفاده منطقی از آنتی بیوتیک در حیوانات تولید کننده غذا و در جهت تلاش

برای کاهش مقاومت بدن انسان به آنتی بیوتیک به اجرا در آمده است .

( مقاومت آنتی بیوتیکی زمانی رخ می دهد که باکتری ها در معرض یک نوع آنتی بیوتیک قرار می گیرند

و پس از آن در برابر اثرات دارو مقاوم می شوند .

این بدان معنی است که این نوع آنتی بیوتیک و آنتی بیوتیک های مشابه، دیگر روی آن باکتری ها اثر نمی کنند .)

سازمان غذا و داروی آمریکا ، داروهای اکسی تتراسایکلین ، تایلوزین تارتارات و لینکومایسین هیدروکلراید

( سه آنتی بیوتیک تأیید شده برای کنترل زنبورمرگی آمریکایی) را به عنوان آنتی بیوتیک های مهم پزشکی طبقه بندی می کند .

زیرا از آنها برای درمان بیماری ها در افراد هم استفاده می شود .

این آژانس همچنین زنبورهای عسل را به عنوان یک حیوان تولید کننده مواد غذایی طبقه بندی می کند .

زیرا مصرف کننده محصولات کندو ، انسان ها هستند .

در حال حاضر ، نظارت دامپزشک برای تجویز آنتی بیوتیک های مهم پزشکی در غذا یا آب حیوانات تولید کننده مواد غذایی ، ضروری است .

از این رو زنبورداران باید قبل از استفاده از اکسی تتراسایکلین ، تایلوزین تارتارات یا هیدروکلراید لینکومایسین

در کلنی های زنبور عسل خود ، دامپزشک خود را مطلع کنند و از او مجوزهای لازم را دریافت نمایند .

 زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی 

وجود زنبورهای عسل برای بهبود محصولات کشاورزی ایالات متحده لازم است .

با این حال آینده آنها و آینده اقتصادهای وابسته به کشاورزی مبهم است .

صنعت زنبورداری با تهدیدهای متعددی در رابطه با سلامتی و تعداد کلنی های زنبور عسل مبارزه می کند .

با وجود سه آنتی بیوتیک مورد تأیید سازمان غذا و داروی آمریکا برای کنترل زنبورمرگی آمریکایی ، زنبورداران امیدوارند

که زنبورهای عسل کمتری را به دلیل این بیماری از دست بدهند .

منبع مطلب زندگی زنبورها و بیماری زنبورمرگی: FDA